இங்கே உள்ளீர்கள்:   ஆரம்பம் > எந்த மானுடம் இந்த மானுடம் > தமிழ்மொழியின் தொன்மை
மேலே செல்ல
பக்கம்
உள்ளே
செய்தி

தமிழ்மொழியின் தொன்மை

தமிழ் மொழியின் தொன்மை பற்றிய ஆய்வு:-

வரலாற்று ஆசிரியர்களால் கி.மு. 3000க்கும் முந்தியது என்று கருதப்படும் காலப் பழமையுடையது ‘தொல்காப்பியம்’. இதுதான் இப்போதைக்குத் தமிழர்கள் அறிந்துள்ள உலகம் உணர்ந்த மிகத் தொன்மையான நூல். அதுவும் இந்த நூல், ஓர் இலக்கண நூல் [A Grammar Book]. இலக்கியங்கள் பல தோன்றிய பிறகுதான் அவற்றை ஒழுங்கு படுத்திட இலக்கண நூல்கள் தோன்றும். அப்படிப் பார்த்தால் இந்தத் தொல்காப்பியம் தோன்றுவதற்கு முன் சில ஆயிரம் ஆண்டுக் கால இடைவெளியில் பல ஆயிரம் இலக்கியங்கள் பிறந்திருக்க வேண்டும். மேலும், தொல்காப்பியத்துக்கு முன்னரே நூற்றுக் கணக்கான இலக்கண நூல்கள் இருந்திட்டன என்பதற்குரிய அகச்சான்றுகள் தொல்காப்பியத்திலேயே இருக்கின்றன. அதை நோக்கும் போது தொல்காப்பியத்துக்கு முன் சில நூறாயிரம் ஆண்டுகள் [இலட்சம்] தமிழ்மொழி வளத்தோடு வாழ்ந்திருக்க வேண்டும் என்ற பேருண்மை தெளிவாகிறது.

இப்படிப் பார்க்கும் போது, தமிழ் ஆரம்பத்திலேயே உரைநடையும், கவிதையும் செல்வாக்குப் பெற்றிருந்தன என்ற பேருண்மை தெளிவாகும். அதனால், தமிழில் உரைநடை அண்மைக் காலத்தில்தான் தோன்றியிருக்க வேண்டும் என்று கருதுவது தவறாகும். இக் கருத்துக்குத் தொல்காப்பியத்திலும் சான்று உள்ளது. தொல்காப்பியத்தில் “அடிவரையறை யின்றி வரும் செய்யுள்” என்ற குறிப்பு உரைநடையைத்தான் குறிக்கிறது. இதில் ஐயமே இல்லை. எனவே, பத்தாவது, பதினோராவது பதினெண் சித்தர் பீடாதிபதிகள் உரைநடையில் எழுதியிருப்பது முற்கால மரபை ஒட்டியேயாகும் என்பது தெளிவாகிறது.

தமிழ்மொழியில் உரைநடை அழகும், சுவையும், இனிமையும் மிக்க செய்யுள் நடையாகவே இருப்பது பெருமைக்குரியதாகும். அதுவும், ‘இறையனார்’ என்ற தமிழ்ப் புலவர் எழுதிய ‘களவியல்’ என்ற இலக்கண நூலுக்கு நக்கீரர் என்ற புலவர் கூறிய விளக்கவுரை [notes or commentary or explanatory notes of the Grammer book namely ‘The KALAVIYAL’] ஏட்டில் எழுதப் படாமல் [unwritten] ‘எழுதாக் கிளவி’யாக ஒன்பது தலைமுறைகள் வாய்வழிச் செய்தியாகவே கூறப்பட்டு மனப்பாடம் செய்யப்பட்டு வந்தது. அதாவது, சுமார் [60 x 9 = 540 ஆண்டுகள்; ஒரு தலைமுறை என்பது அறுபது ஆண்டுகளையே குறிக்கும். பிற்காலத்தில் வழக்கில் ஒரு தலைமுறை என்பது நூறு ஆண்டுகள் என்று கருதப்படும் மரபு தோன்றி விட்டது. எப்படியாயினும் ஒன்பது தலைமுறைகள் என்பது 600 முதல் 900 ஆண்டுக் காலப் பெரிய இடைவெளியையே குறிக்கிறது] ஆறு நூற்றாண்டுக் காலம் எழுதப்படாமல் இருந்து பிறகே ‘நீலகண்டனார்’ என்பவரால் ஏட்டில் எழுதப்பட்டது. இந்தப் பெரிய இடைவெளியில் எவ்வளவோ மறக்கப்பட்டும் மாற்றப் பட்டும் இருக்கலாம். அப்படி யிருந்தும் தமிழ் மொழியில் உள்ள மிகச் சிறந்த உரைநடையாக விளங்குகிறது, நக்கீரரின் உரைநடை. 

இவர் பல கவிதைகள் பாடிய மாபெரும் புலவர். எனவே, அக்காலத்துப் புலவர்கள் கவிதைகளிலும் உரைநடைகளிலும் பல நூல்கள் எழுதினர் என்பது தெளிவாகின்றது. இவர் சங்க காலத்தவர். இவரைப் போல் சங்க கால இலக்கண நூல்களுக்கு எழுதப் பட்ட உரைநடை நூல்கள் எதுவும் கிடைக்காமல் அழிந்து போய்விட்டன. 

இந்தக் காலத்திலே ‘தமிழ் வாழ்க’, ‘தமிழ் வளர்க’, ‘தமிழே எங்கள் உயிர்’, ‘தமிழ் ஆட்சி பெறல் வேண்டும்’, ‘உலகத் தமிழ்மொழிக் காப்பு அமைப்புகள் பெருக வேண்டும்’ ... என்றெல்லாம் வெறிக் கூச்சல் கிளப்பும் நேரத்திலேயே பழம்பெரும் நூல்களைப் பாதுகாக்க, அச்சிட்டுப் பரப்ப, நகலெடுத்துக் காத்திட ஆதரவு கிடைக்கவில்லை. அதனால் பெரிய பெரிய தமிழ் மொழிச் செல்வங்கள், தமிழினப் பெருமை கூறும் வரலாறுகள், சமய தத்துவங்கள், அரசியல் கொள்கைகள், கலைகள், அறிவியல்கள்... அழிகின்றன என்கின்ற போது இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் இலக்கண நூல்களும், உரை நூல்களும் அழிய நேரிட்டது வியப்பில்லை.

சிலப்பதிகாரத்துக்கு ‘அடியார்க்கு நல்லார்’ என்பவர் எழுதிய உரை [Commentary to the Great Epic, The CILAPPATHIKAARAM written by the great scholar Adiyaarkku Nallaar] தமிழர்களின் பொறுப்புணர்ச்சி யின்மையால் பெருமளவு அழிந்து விட்டது.

[* “இன்றைக்குக் கூட அரசியல்வாதிகள் தங்களுக்குப் புகழ் சேர்க்கவும், ஆள் சேர்க்கவும், ஆதரவு தேடவும் மட்டுமே “தமிழ் வாழ்க” என்று போலியாகக் கூக்குரல் எழுப்புகின்றனர். எந்த ஓர் அரசியல்வாதியோ, அரசியல் இயக்கமோ தமிழறிஞர்களைக் கூட்டித் தமிழ்மொழியைக் காக்கவும், வளர்க்கவும், வளப்படுத்தவும், ஆட்சிமை பெறச் செய்யவும் தேவையான திட்டங்களைத் தயாரிக்கவே இல்லை. தமிழே சரியாகத் தெரியாத, புரியாத அரசியல் கூலிகளும், போலிகளும் தமிழ் மொழியின் பெயரால் கேலிக் கூத்தடித்துக் கொள்ளை இலாபமே சம்பாதிக்கிறார்கள்....” என்று என் தந்தை சித்தர் காகபுசுண்டர் ம.பழனிச்சாமி அவர்கள் அடிக்கடி கூறியதையும் எழுதியதையுமே இங்கே நினைத்துப் பார்க்கிறேன். என் தந்தை கடுமையாக விமரிசித்திருப்பது போலல்லாமல் இப்போதெல்லாம் ஆட்சியாளர்கள் ஓரளவாவது தமிழுக்குப் பெயரளவில் தொண்டு செய்கிறார்கள் என்பதே எனது கருத்து. ஆனால் என்னைப்போல் எண்ணற்றோர் பாதுகாக்க முடியாமல் பழம்பெரும் தமிழ்நூல்களை அழிய விடுகிறார்கள் என்பது மட்டும் உண்மையே. அதற்கு உண்மையான தமிழ் அறிவும், தமிழ் உணர்வும், தமிழ்ப் பற்றும் உடையவர்கள் தமிழினச் சமய, சமுதாய, அரசியல், கலை, இலக்கியத் துறைகளில் தலைவர்களாக வரவேண்டும்!.... அப்பொழுதுதான், தமிழ்மொழிக்கும், தமிழ் இனத்துக்கும், தமிழ் நாட்டுக்கும் உருப்படியான நன்மைகள் உண்டாகும்.]

தொல்காப்பியத்துக்குச் சங்க காலத்தில் எழுதப்பட்ட உரைநூல்களும்; பத்தாவது பதினெண்சித்தர் பீடாதிபதி குருமகாசன்னிதானம் அமராவதி ஆற்றங்கரை கருவூறார் அவர்களின் முயற்சியால் [கி.மு.100 முதல் கி.பி. 900 வரை] பல உரைநடை நூல்கள் எழுந்தன. ஆனால், அவை பதினோராவது பதினெண் சித்தர் பீடாதிபதி குருமகாசன்னிதானம் சித்தர் காவிரியாற்றங்கரைக் கருவூறார் தோற்றுவித்த பன்னாட்டுப் பன்னோக்குப் பல்கலைக் கழகத்திற்குக் கிடைத்ததா' இல்லையா' என்பது தெரியவில்லை. ஆனால், இவர் தமிழ்மொழியையும், தமிழினத்தையும், தமிழ்நாட்டையும் காக்கத் தெய்வீகப் பேரரசாகப் பிற்காலச் சோழப் பேரரசை உருவாக்கினார். [His Holiness the Siddhar Kaaviri Aatrangkarai Karuvuraar created the Later Chola Empire 785 A.D. - 1279 A.D. as the DIVINE EMPIRE or The Holy Empire to protect and to take care of the Sacred Tamils, Tamilians and Tamilnadu.] ஆனால், அவர் எதிர்பார்த்தது போல் இப்பேரரசு தமிழ் காக்கவும் வளர்க்கவும் பாடுபடவில்லை.*

எனவேதான், அவர் தமிழ்மொழி வளர்ச்சிக்காகவும், பாதுகாப்புக்காகவும், செழிப்புக்காகவும் பழம்பெரும் நூல்களை நகலெடுக்கவும், தொகுத்து வைக்கவும், உரையெழுதி விளக்கம் பெறச் செய்யவும், புதிய நூல்கள் பிறந்திடவும், அனைத்துக் கலைகளையும், அறிவியல்களையும் தமிழ்மொழியில் வளர்க்கவும் திட்டமிட்டுத் தஞ்சைப் பல்கலைக் கழகத்தைத் தோற்றுவித்தார். அதன் பயனாகத்தான் ‘நச்சினார்க்கினியர்’ என்பவர் ‘தொல்காப்பியத்துக்கு உரை’ எழுதியதுடன் ‘பத்துப்பாட்டு’, ‘கலித்தொகை’, ‘சிந்தாமணி’ முதலிய நூல்களுக்கும் உரையெழுதினார். இவர், வேறு என்னென்ன நூல்களுக்கு உரையெழுதினார் என்பது தெரியவில்லை. இவரைப் போலவே ‘தொல்காப்பியத்துக்கு உரை’ எழுதிய ‘பேராசிரியர்’ என்பவர் ‘குறுந்தொகை’ ‘திருக்கோவையார்’ முதலியவைகளுக்கு உரையெழுதி யிருக்கிறார். இவர் எழுதிய வேறு உரை நூல்கள் பற்றித் தெரியவில்லை. இவர்களன்றி ‘இளம்பூரணர்’, ‘சேனாவரையர்’ என்ற இருவரும் தொல்காப்பியத்துக்கு உரை எழுதிய பெரும்புலவர்கள் என அறிய முடிகின்றது. மற்ற எவர் பற்றியும் தெரியாமல் போனமைக்குத் தமிழரின் மொழியைப் பேணத் தெரியாத அப்பாவித் தனம்தான் காரணம். தொல்காப்பிய உரையாசிரியர்களாகக் கல்லாடர், தெய்வச்சிலையர் என்போரும் குறிக்கப்படும் சிறப்புடையவர்களே.

தொல்காப்பியத்துக்கு அடுத்துத் தோன்றிய மிகப்பெரிய இலக்கண நூலான ‘நன்னூலுக்கு’ மயிலைநாதர், சங்கர நமச்சிவாயர், ஆறுமுக நாவலர், சிவஞான முனிவர் போன்றோர் எழுதிய உரைகள் தமிழ் ‘உரைநடை’ வளமாக இருந்து வந்த பேருண்மையை விளக்குகின்றன.

தமிழர் வேதம் எனப்படும் ‘திருக்குறளுக்கு’ அன்று தொட்டு இன்று வரை கணக்கற்றோர் உரை எழுதியுள்ளனர். அவையெல்லாம் ‘தமிழ்மொழியில் உரைநடை பிற்காலத்தில் மேனாட்டார் தொடர்பால்தான் தோன்றியது’ என்பது தவறான, கேலிக்குரிய, அறியாமை மிக்க, அற்பக் கருத்தை மறுத்திடப் பேருதவி புரிகின்றன.

தமிழில் வடமொழியாளர்களும் தமிழரின் சமயத் தத்துவங்களைப் புரிந்து கொள்ளும்படி ‘மணிப்பிரவாள நடை’ என்றோர் புதிய ‘தமிழும் சமசுக்கிருதமும் கலந்த உரைநடை'யைத் தோற்றுவித்து வளர்த்த பெருமை ‘திருவாய் மொழி’ எனும் நூலுக்கு ‘திருக்குகைப் பிள்ளான்’ எழுதிய 'ஆறாயிரப்படி' எனும் உரைக்கும், நம்சீயர் எழுதிய ‘ஒன்பதினாயிரப்படி’ எனும் உரைக்கும், ‘அழகிய மணவாள சீயர்’ எழுதிய ‘பன்னீராயிரப்படி’ எனும் உரைக்கும், ‘பெரியவாச்சான் பிள்ளை’ எழுதிய 'இருபத்து நாலாயிரப்படி’ எனும் உரைக்கும், வடக்குத் திருவீதிப் பிள்ளை எழுதிய ‘முப்பதினாயிரப்படி’ எனும் உரைக்கும், சிவஞானபோதம் எனும் நூலுக்குச் சிவஞானமுனிவர் எழுதிய ‘மாபாடியம்’ என்ற உரைக்கும் உண்டு. 

அதாவது, தமிழில் உரைநடை எழுதியவர்கள் பிறருக்குத் தங்களின் கருத்தை விளக்கும் பெருமுயற்சியில் ‘பலவகை நடை’யைக் [different dictions or styles] கையாண்டனர் என்பது குறிப்பிடத் தக்கது. இதனால், தமிழ் மொழியில் உரைநடை தொன்று தொட்டு வருகிறது என்பதும், காலங்கள் தோறும் உரைநடை நூல்கள் தோன்றியிருக்கின்றன என்பதும் விளங்குகிறது, விளக்கப்படுகிறது.

எனவே, தமிழர்கள் தாழ்வு நீங்கி உரிமை மிக்க பெருமித வாழ்வு வாழ வேண்டுமென்றால் தமிழ் இலக்கியங்கள் காக்கப் படுவதும், வளர்க்கப் படுவதும், வளமூட்டப் படுவதும், சிறப்பிக்கப் படுவதும் மிகமிக இன்றியமையாததாகும். இதனைத்தான், பதினெண் சித்தர் பீடாதிபதிகள் 

  • “தமிழ் உள்ள வரைதான் தமிழினம் இருக்கும்”; 
  • “தமிழ் வளர்ந்தால்தான் தமிழினம் போற்றப்படும்”; 
  • “தமிழ் மதிக்கப் பட்டால்தான் தமிழர் மதிக்கப் படுவர்”; 
  • “தமிழ் மறுமலர்ச்சி பெற்றால்தான் தமிழர்கள் மறுமலர்ச்சி பெறுவார்கள்”; 
  • “தமிழ் ஆட்சியுரிமை பெற்றால்தான் தமிழர்கள் ஆட்சியுரிமை பெறுவார்கள்”; 
  • “தமிழ் செழித்தால்தான் தமிழர்கள் செழிப்படைவார்கள்”;
  • “தமிழ் உயர்வு பெற்றால்தான் தமிழர்கள் உயர்வு பெறுவார்கள்”; 
  • “தமிழிலேயே எல்லாக் கலைகளும் கற்பிக்கப் பட்டால்தான் தமிழர்கள் எல்லாக் கலைகளிலும் வல்லவர்களாக முடியும்”; 
  • “தமிழ் மொழியிடம் பற்று ஏற்பட்டால்தான் தமிழர்களுக்கிடையில் ஒற்றுமை ஏற்படும்”; 
  • “தமிழ் மொழியிடம் விருப்பம் ஏற்பட்டால்தான் தமிழர் பண்பாடும் நாகரீகமும் உருக் குலையாமல் இருக்கும்”; 
  • “தமிழ் வாழ்ந்தால்தான் தமிழர் வாழ முடியும்”; 
  • “தமிழை வாழ வைப்பதே தமிழரை வாழ வைப்பதாகும்”: 
  • “தமிழின வரலாறே தமிழரின் வரலாறு”; 
  • “தமிழின் வளமே தமிழரின் வளம்”; 
  • “தமிழைக் காப்பதே தமிழரைக் காப்பது”; 
  • “தமிழை வளர்ப்பதே தமிழரை வளர்ப்பது”; 
  • “தமிழ் இலக்கியங்களைத் தொகுப்பதே தமிழரை ஒன்று திரட்டுவது”; 
  • “தமிழ் இலக்கிய விழாக்களே தமிழின நல்வாழ்வு விழாக்கள்”; 
  • “தமிழ்ப் புலவர்களைப் பாதுகாப்பதே தமிழினத்தைப் பாதுகாப்பதாகும்”; 
  • “தமிழ் இலக்கியங்களைப் பரப்புவதே தமிழினத்தைப் பாதுகாப்பதாகும்”: 
  • “தமிழில் பூசை செய்வதே தமிழரைக் காக்கும்”; 
  • “தமிழை வணங்குவதே தமிழரை வாழ்விக்கும்”; 
  • “தமிழால் கடவுளை நாடுவதே தமிழரைக் காக்கும்”; 
  • “தமிழே இறையென உணர்வதே தமிழர் சமயம்”; 
  • “தமிழ் கூறுவதே தமிழரின் அமய சமுதாய அரசு”; 
  • “தமிழ் கற்றோரே தமிழரின் தலைவர்”; 
  • “தமிழே தமிழரின் விழி”; 
  • “தமிழே தமிழரின் உயிர்”; 
  • “தமிழே தமிழரின் மானம்”; 
  • “தமிழே தமிழரின் சமுதாயம்”; 
  • “தமிழே தமிழரின் அரசு”; 
  • “தமிழே தமிழரின் பெருமை”; 
  • “தமிழே தமிழரின் உரிமை”; 
  • “தமிழே தமிழரின் அகமானப் பண்பாடு”; 
  • “தமிழே தமிழரின் புறமானப் பண்பாடு”; 
  • “தமிழே தமிழரின் அறிவியல்”; 
  • “தமிழே தமிழரின் கலையியல்”; 
  • “தமிழைக் காப்பவரே தமிழரைக் காப்பவர்”; 
  • “தமிழை வளப்படுத்துபவரே தமிழரை வளப் படுத்துபவர்”; 
  • “தமிழை மதிப்பவரே தமிழரை மதிப்பவர்”; 
  • “தமிழை வளர்ப்பவரே தமிழரை வளர்ப்பவர்”; 
  • “தமிழ் எழுத்துக்களே தமிழரைக் காக்கும் போர்க் கருவிகள்”; 
  • “தமிழ்ச் சொற்களே தமிழரைக் காக்கும் போர் வீரர்கள்”; 
  • “தமிழ் இலக்கியங்களே தமிழரைக் காக்கும் போர்ப் படைகள்”; 
  • “தமிழறிஞர்களே தமிழரைக் காக்கும் போர்த் தளபதிகள்! தலைவர்கள்!”; 
  • “தமிழ் போற்றும் சமயமே தமிழரின் சமயம்”; 
  • “தமிழ் காக்கும் அரசே தமிழரின் அரசு”; 
  • “தமிழ் வளர்ப்பவரே தமிழரின் தலைவர்”; 
  • “தமிழே கடவுள்”; 
  • “தமிழே அமிழ்து”; 
  • “தமிழே உயிர்”;

.... என்று “கருவாசகம்” எனும் நூலாக உருவாக்கினர். ‘கருவாக்கு’, ‘கருவாசகம்’, ‘குருவாக்கு’, ‘குருவாசகம்’, ‘அருள்வாக்கு’, ‘அருள்வாசகம்’, ‘மருள் வாக்கு’, ‘மருள்வாசகம்’ எனும் பத்து வகைப்பட்ட நூல்களிலும் தமிழரை ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருந்து தட்டியெழுப்பிடும் கருத்துக்களே விளக்கப் பட்டிருக்கின்றன. இந்த நூல்கள் எல்லாத் தமிழர்களுக்கும் கிடைத்தால் தமிழினத்தின் மிடிமை வாழ்வும், அடிமை வாழ்வும் முடிவுக்கு வரும். தமிழரின் இருண்ட வாழ்வுக்கு விடிவு ஏற்படும்.... ஆனால்!!! ... அந்தோ!!!..... பரிதாபம்..... இந்த நூல்கள் எந்நிலையில் இருக்கின்றனவோ!'!'!' ..

 

« முந்தையது மேலே செல்ல அடுத்தது »

மேலே செல்ல
பக்கம்
உள்ளே
செய்தி

சமுதாய மாற்றம்

  யாம் எழுதியுள்ள நூற்றுக் கணக்கான நூல்களையும், ஆயிரக் கணக்கான கட்டுரைகளையும், நூறாயிரக் கணக்கான அஞ்சல்களையும் விட எண்ணிடற்கரிய சித்தரடியான்களும், சித்தரடியாள்களும், சித்தரடியார்களும், சித்தர் நெறி ஆய்வாளர்களும், ஆதரவாளர்களும் உருவாகி விட்டார்கள்.

  எனவே, இனிமேல் நானே நினைத்தாலும் கூட சமுதாய மாற்றத்தை உண்டாக்கிட போர்க் கோலம் பூணப் போகிறவர்களைத் தடுக்கவே முடியாது. மீண்டும் அருட்சேனைகள் திரண்டு பாரதப் போரை நிகழ்த்தியே தீரும். அதன் வெற்றியால் சித்தர்கள் குறிக்கும் ‘சமத்துவத் சகோதரத் தத்துவப் பொதுவுடமைக் கூட்டுறவுச் சமுதாயம்’ அமைக்கப்பட்டே தீரும்.

 

தமிழின் தொன்மை

   ஓர் இலக்கண நூல் [A Grammar Book]. இலக்கியங்கள் பல தோன்றிய பிறகுதான் அவற்றை ஒழுங்கு படுத்திட இலக்கண நூல்கள் தோன்றும். அப்படிப் பார்த்தால் இந்தத் தொல்காப்பியம் தோன்றுவதற்கு முன் சில ஆயிரம் ஆண்டுக் கால இடைவெளியில் பல ஆயிரம் இலக்கியங்கள் பிறந்திருக்க வேண்டும்.

  மேலும், தொல்காப்பியத்துக்கு முன்னரே நூற்றுக் கணக்கான இலக்கண நூல்கள் இருந்திட்டன என்பதற்குரிய அகச்சான்றுகள் தொல்காப்பியத்திலேயே இருக்கின்றன.

  அதை நோக்கும் போது தொல்காப்பியத்துக்கு முன் சில நூறாயிரம் ஆண்டுகள் [இலட்சம்] தமிழ்மொழி வளத்தோடு வாழ்ந்திருக்க வேண்டும் என்ற பேருண்மை தெளிவாகிறது.

 

பீடாதிபதிகள்

அனாதிக் கருவூறார் என்றும் ஆதிக் கருவூறார் என்றும்
தொன்மதுரைக் கருவூறார் என்றும் தென்மதுரைக் கருவூறார் என்றும்
ப·றுளியாற்றங்கரைக் கருவூறார் என்றும்
குமரியாற்றங்கரைக் கருவூறார் என்றும்
கபாடபுரத்துக் கருவூறார் என்றும்

தாமிரபரணி யாற்றங்கரைக் கருவூறார் என்றும்
வைகையாற்றங்கரைக் கருவூறார் என்றும்
அமராவதி யாற்றங்கரைக் கருவூறார் என்றும்
காவிரியாற்றங்கரைக் கருவூறார் என்றும்
கணக்கிடு பதினோரு பீடாதிபதிகள் தோன்றினர்.

 

மேலே செல்ல
பக்கம்
உள்ளே
செய்தி
மேலே செல்ல
பக்கம்
உள்ளே
செய்தி

sathilingam © Copyright www.indhuism.org 2010-2020; Data in this website are from the Manuscript Libraries initiated by His Holiness Siddhar Arasayogi Karuwooraar, the 12th Pathinensiddhar Peedam.
Also visit http://www.indhuism.org; Contact us at indhuism@gmail.com


தஞ்சைப் பெரிய கோயிலைக் கட்டிய பதினோராவது பதினெண்சித்தர் பீடாதிபதி, குருமகா சன்னிதானம், ஞாலகுரு சித்தர் காவிரியாற்றங்கரைக் கருவூறார் அவர்கள் கி.பி.785 முதல் கி.பி.1040 வரை செயல்பட்டார். அவருக்கு அடுத்து 900 ஆண்டுகள் கழித்து 12வது பதினெண்சித்தர் பீடாதிபதியாகத் திருத்தோற்றம் எடுத்த ஞானாச்சாரியார் ஞாலகுரு சித்தர் அரசயோகிக் கருவூறார் அவர்களின் எழுத்துக்களில் சில இந்த வலைத்தளத்தில் வெளியிடப் படுகின்றன. இவை ஞாலகுரு சித்தர் அரசயோகிக் கருவூறார் அவர்களின் குருவாணைப்படியே அவர்கள் அமைத்திட்ட கையெழுத்துப் பிறதி நூலகங்களில் உள்ள நகல்களிலிருந்து வழங்கப் படுகின்றன.


தமிழே பூசைமொழி! தேவமொழி! தெய்வமொழி! அருளுலக ஆட்சிமொழி!


"இந்துக்கள் தங்களுடைய கோயில்களில், பூசைகளில் சமசுக்கிருதத்தைப் பயன்படுத்துவது பெரிய பாவம், கொடிய தீட்டு, நெடிய சாபத்தைத் தரும்." - குருபாரம்பரிய வாசகம்.

Powered by CMSimple | Template: ge-webdesign.de |